Μουδιασμένη στο ζεστό, χρυσαφένιο φως ενός ύστερου απογεύματος, αυτή η οικεία σκηνή αποτυπώνει δύο γυναίκες σε έναν πλούσια διακοσμημένο εσωτερικό χώρο, με τις στάσεις τους να υποδηλώνουν μια στιγμή ησυχίας και ίσως νοσταλγίας. Η γυναίκα που κάθεται κοντά στο παράθυρο κοιτάζει έξω με απαλό, στοχαστικό βλέμμα, τα λεπτά της χέρια ακουμπούν στα γόνατα, ενώ η άλλη γέρνει αργά, εκφράζοντας μια αίσθηση μελαγχολίας. Η πλούσια ανθοδέσμη στο προσκήνιο ξεχειλίζει από ζωντανά χρώματα, σε αντίθεση με τους ήρεμους, απαλούς τόνους των ενδυμάτων των γυναικών και του περιβάλλοντος χώρου.

Η δεξιοτεχνία του καλλιτέχνη στη χρήση φωτός και σκιάς καθοδηγεί φυσικά το βλέμμα του θεατή μέσα στην σύνθεση — από τις περίπλοκες υφές των υφασμάτων και των κουρτινών μέχρι τις λεπτές εκφράσεις στα πρόσωπα των γυναικών. Η ζεστή παλέτα ώχρας, ροζ και απαλών πράσινων αποχρώσεων ενισχύει τη συναισθηματική ζεστασιά της σκηνής, προκαλώντας μια ατμόσφαιρα ήρεμης μελαγχολίας. Ιστορικά, το έργο αντανακλά τον βικτοριανό θαυμασμό για κλασικά θέματα και την ιδεαλιστική απεικόνιση της γυναικείας ομορφιάς και της ενδοσκόπησης, αποδοσμένη με σχεδόν φωτογραφικό ρεαλισμό που προσκαλεί σε βαθιά συναισθηματική σύνδεση.