Αυτή η πορτραίτο εντυπωσιάζει με την οικεία απεικόνιση μιας γυναίκας που κρατά μια μικρή σκύλο—μια ενσάρκωση της συντροφικότητας και της τρυφερότητας. Η φιγούρα, ζωγραφισμένη σε μια στιγμή κρατημένης χάρης, είναι ελαφρώς γυρισμένη, επιτρέποντας να ρίξουμε μια ματιά στην περίπλοκη ένδυση της. Η έντονη αντίθεση μεταξύ του σκούρου φόντου και των ζωντανών ρούχων της—ένα μείγμα πλούσιων κόκκινων και λεπτών ρίγων—δημιουργεί μια υπέροχη οπτική ένταση που τραβάει το βλέμμα του θεατή κατευθείαν σε αυτήν. Οι χαλαρές πινελιές του Monet προκαλούν μια αίσθηση αυθόρμητης και ζωής, σαν να διαδραματίζεται η σκηνή σε πραγματικό χρόνο; η υφή του υφάσματος και η μαλακή γούνα του σκύλου σχεδόν προσκαλούν σε άγγιγμα.

Η συναισθηματική επιρροή αυτού του έργου βρίσκεται στην υποβλητικότητα και τη ζεστασιά του. Η έλλειψη λεπτομερειών στο πρόσωπο της γυναίκας προσθέτει μια αύρα μυστήριο, υποδηλώνοντας ότι η φαντασία του θεατή πρέπει να καλύψει τα κενά ώστε να συνδεθεί με την ουσία της. Αυτή ήταν μια εποχή που πολλοί καλλιτέχνες εξερευνούσαν το εφήμερο—υιοθετώντας την ιδέα να συλλάβουν πρόσκαιρες στιγμές. Η προσέγγιση του Monet ενσωματώνει αυτό το κύμα του ιμπρεσιονισμού, εστιάζοντας στην ατμόσφαιρα και όχι στις κλινικές λεπτομέρειες. Η ήρεμη παρουσία της γυναίκας και η απαλότητα που εκδηλώνει με τον σκύλο αντικατοπτρίζουν μια αρμονία που αντηχεί βαθιά με τους θεατές, αφήνοντάς τους σε μια ήσυχη σκέψη για την ομορφιά της απλότητας και της σύνδεσης στην καθημερινή ζωή.