Wyobraź sobie, że wchodzisz do tej skąpanej słońcem sceny, gdzie łagodne zbocze przyciąga wzrok ku świetlistemu prześwitowi między drzewami. Pociągnięcia pędzla artysty, choć pozornie proste, są przepełnione niezwykłą witalnością, tworząc symfonię zieleni i brązów. Perspektywa jest mistrzowska; wysokie, smukłe pnie drzew oddalają się w oddali, tworząc poczucie głębi i zapraszając widza do wędrówki w serce krajobrazu. Grupa postaci wchodzi na krętą ścieżkę, ich formy oddane sprawną ręką, sugerując tętniącą życiem scenę towarzyską. Użycie światła i cienia jest szczególnie uderzające, uchwycenie gry światła słonecznego przesączającego się przez liście, oświetlającego ścieżkę i postacie na niej. Czuję poczucie spokojnej kontemplacji, prawie tak, jakbym mógł przejść tą ścieżką i dołączyć do zgromadzenia.