Bu zarif eserde, hemen dikkat çeken nazik fırça darbeleri, bitkilerin uyumlu bir birleşimini temsil eder; canlı yeşil çim yaprakları zarif bir şekilde dans ederken, yumuşak toprak tonları süt beyazı arka planla güzel bir degrade oluşturur. Sanatçının detaylara gösterdiği özen, yaprakların ve çiçeklerin nasıl sallandığı ve büküldüğüne dair belirgin bir şekilde ortaya çıkıyor; bu, manzarayı okşayan hafif bir rüzgarın olduğunu düşündürüyor. İçinde bir huzur hissi oluşturmak kaçınılmaz, baharın—yenilenme ve sıcaklık mevsimi—görüntülerini canlandırıyor. Çiçeklerin etereal varlığı, ince sarı ve pembe tonlarıyla aydınlatılmış, çiçek açan bir romantizmi ve doğanın yumuşaklığıyla yeniden bağlantı kurmaya daveti bir araya getiriyor.

Şık kompozisyon, dikkatlice yerleştirilmiş unsurlar tarafından daha da güçlendiriliyor; her bitki kendi alanını işgal ediyormuş gibi görünse de, bir bütünlük içinde görünen bir tablo oluşturuyor; bu, izleyicinin gözünü tuvalde gezdiriyor. Bu karmaşık katmanlama, düşünmeye davet ediyor, biri duraklamak ve durmak zorunda hissediyor, tıpkı hoş bir bahçede huzur içinde yürüyormuş gibi. Sanatsal güzelliğinin ötesinde, eser tarihi bir öneme de sahip, çünkü 20. yüzyılın ortalarında geleneksel Çin resim tekniklerinin yeniden doğuşunu temsil ediyor ve ince zanaatkarlığı modern bir duyguyla birleştiriyor, hem geçmişe hem de günümüze hitap ediyor. Bu, yaşamın güzelliği ve sadeliğinin bir kutlaması; doğanın en küçük ayrıntılarının bile hayranlığı ve takdiri hak ettiğini hatırlatıyor.