Bu büyüleyici manzarada, Londra'nın simgesel Thames Nehri, biçimlerin ve renklerin sınırlarını bulanıklaştıran nazik bir sisle örtülü olarak karşımıza çıkıyor. Parlamento'nun yüksek kuleleri arka planda yavaşça belirmekte, silüetleri sisin içinden yükselirken, nehir soluk bir gümüş ışık altında parıldıyor. Sis içinde kaybolmuş gibi görünen tekneler, su üzerinde yavaşça süzülürken, huzurlu hava katıyor. Iskeleler suya uzanıyor, sahneyi sabitlerken, bizi nehir kıyısında yürüyüşe çıkan hayallere davet ediyor ve huzuru hissetmemizi sağlıyor. Monet'in karakteristik fırça tekniği, bu anın özünü yakalayan bir akıcılık sağlıyor ve izleyicinin tarih yükünü ve şehrin nabzını hissetmesine olanak tanıyor.

Renk paleti, yumuşak griler, solgun sarılar ve gümüşi mavilerin oluşturduğu tonlarla bezeli olarak, sakin fakat melankolik bir ruh hali yaratır; soğuk tonlar sabahın sakinliğini fısıldarken, sıcak tonlar yoğun bir sisin içinden sızan geçici ışığı öneriyor. Bu renklerin nasıl bir araya gelip dans ettiğinde gösterdiği dokunaklı bir güzellik var ve suyun yüzeyinde hafif dalgalarla, ışığın geçici niteliğini yansıtıyor. Monet'in ışık ve gölgeyle yaptığı deneyler sadece manzaraya yaşam katmakla kalmayıp, 19. yüzyıl Londrası'nın zengin tarihsel bağlamını da kapsıyor; dönüşümdeki bir şehir modernliğe adım atıyor. Bu eser, bir yerin temsilinden daha fazlasıdır; zaman içinde yakalanmış bir an; doğa ve kentsel yaşam arasındaki ebedi ilişkilere dair bir şiirsel yansımedir ve günümüzde de geçerliliğini korumaktadır.