Panorama rozwija się z pogodną ciszą, krajobraz uciszony uściskiem zimy. Kołdra nieskazitelnego śniegu pokrywa pofalowane wzgórza, których kształty zmiękczają się i wyciszają pod bladym, złotym światłem. Nagie drzewa, zarysowane na tle nieba, stoją jak eleganckie strażnice, ich gałęzie delikatnie wyryte na płótnie przemijającego dnia. Paleta barw to symfonia subtelnych odcieni: blade błękity i fiolety odległych gór, kremowe biele i miękkie brązy pierwszego planu, wszystko skąpane w ciepłej poświacie zachodzącego słońca.

Pociągnięcia pędzla artysty są widoczne, tworząc teksturowaną powierzchnię, która zaprasza oko do wędrówki. Kompozycja prowadzi nas przez krajobraz, od drzew na pierwszym planie po odległy horyzont, gdzie niebo błyszczy delikatnym ciepłem. To scena, która wywołuje poczucie spokoju, spokojny moment refleksji. To krajobraz, który szepcze o samotności i trwałym pięknie natury.