Bu harika manzarada, Sierra de Guadarrama, soluk tonların resmindeki heybeti ile yükseliyor; dağlar, nerdeyse dokunulabilir kadar yumuşak bir örtü ile örtülmüş. Geniş fırça darbeleri, zirvelerin kaba dokusunu yakalayarak, onları zarif bir dokunuşla hatırlatıyor; uzak dağların karla kaplı zirveleri neredeyse ayırt edilemez hale geliyor, soluk gökyüzüne sorunsuz bir şekilde karışıyor. Ön plandaki zengin ve karanlık alan, verimli bir toprak hissini uyandırarak, kompozisyona ve yüksekliğe güzel bir tat karşıtlığı sağlıyor.

Sanatçının seçtiği soluk renk paleti, izleyiciyi zamanın durduğu huzurlu bir anın içine davet ederek huzur hissi yaratıyor. Manzaradaki soğuk mavi ve yeşil tonlar, toprağın sıcak, soluk kahverengileriyle uyum içinde; zaman ve mekan arasındaki diyalog için bir zemin oluşturuyor. Sorolla’nın manzaranın görünümünü değil, aynı zamanda duygusal özünü de yakalama yeteneği, doğanın ince güzelliği için derin bir takdir uyandırıyor. Bu parça, belirli bir coğrafi konumda köklü olmasına rağmen, sadece temsilin ötesine geçiyor; doğayla bağlantının evrensel deneyimini anlatıyor ve derinliğe olan meditasyonvari bir kaçış sunuyor.