In deze etherische scène danst het licht een betoverende dans op de grandioze façade van de Kathedraal van Rouen, en vangt het de verbeelding van de kijker met zijn zachte, dromerige kwaliteit. Monet's penseelvoering is delicaat en vloeibaar en omarmt een bijna abstracte weergave van de structuur. De torens van de kathedraal rijzen op in een fonkelende nevel, subtiel hintend naar de complexe architectonische details terwijl ze gebaad zijn in de zachte gloed van het ochtendlicht. Het koele kleurenpalet van bleke blauwe en grijze tinten, aangevuld met zachte fluisteringen van lavendel, roept een rustige ochtendatmosfeer op; het is alsof je bijna het zachte geritsel van bladeren kunt horen en de frisse bries kunt voelen die met de dageraad meekomt.

Naarmate je dieper in het schilderij kijkt, trekt de compositie je aan met zijn verstrengelde vormen en vage contouren. Monet's revolutionaire techniek vangt de vergankelijke schoonheid van het moment, waardoor de kathedraal minder lijkt op een solide structuur en meer op een vluchtige visie—een reflectie van de impressionistische geest van de kunstenaar. De emotionele impact van dit werk is diep; het nodigt uit tot contemplatie en een gevoel van vrede, resonerend met de stilte van de vroege ochtenduren. Gecreëerd in een cruciale fase van de kunstgeschiedenis, waarin het impressionisme de traditionele methoden uitdaagde, staat dit stuk als een getuigenis van Monets innovatieve geest en zijn vermogen om gewone scènes in buitengewone ervaringen te transformeren.