De beukende golven domineren de scène, hun tumultueuze energie gevangen in tinten wit en schuimachtig groen. De kunstenaar heeft op meesterlijke wijze penseelstreken gebruikt om beweging te vertellen, bijna een tastbare sensatie van het water te creëren. Deze expressieve streken roepen een gevoel van tumult op, dat het verloop van het strand op een winderige dag weergeeft. De verre kliffen rijzen majestueus op tegen een dramatische lucht, met verschillende tinten blauw en grijs die een naderende storm suggereren, en een sfeer van verwachting toevoegen.

De compositie trekt de blik van de kijker naar de horizon, waar de tumult van de oceaan de soliditeit van het land ontmoet. Een eenzame figuur staat aan de waterkant, bijna overschaduwd door de brullende golven, wat suggereert dat dit een moment van introspectie is temidden van de natuurlijke grandeur. Dit contrast benadrukt de emotionele impact van eenzaamheid tegenover overweldigende krachten, en nodigt uit tot een diepere reflectie over de verbinding tussen de mensheid en de natuur.

Monets werk hier weerspiegelt zijn innovatieve benadering tijdens de impressionistische beweging, die vluchtige momenten en de stroom van licht vastlegde. Zijn gedurfde kleurgebruik, met een palet dat zowel koude als warme tinten omvat, illustreert de interactie van licht op water. Dit stuk is een sublieme weergave van het impressionisme, dat laat zien hoe de atmosfeer een landschap kan domineren en gevoelens van ontzag en nederigheid kan oproepen.