Bu etkileyici portre, bir demet nazlı papatyayı tutan genç bir kızı yumuşak ama derin bakışlarla tasvir ediyor. Sanatçı, figürü sıcak toprak tonlarının hakim olduğu zengin ve sakin bir paletle çevreleyerek hafif bir ışık-gölge oyunu yaratmış; bu da esere zamanın ötesinde, neredeyse ruhani bir hava katıyor. Kızın hafif dağınık saçları ve beyaz giysisinin ince dokusu, karanlık, belirsiz arka planla güzel bir kontrast oluşturuyor ve izleyicinin dikkatini onun sakin yüzüne ve tuttuğu narin çiçeklere çekiyor. Fırça darbeleri nazik ama kararlı; gerçekçilik ile ince bir resimsel yumuşaklığı harmanlıyor.

Kompozisyonun samimiyeti, yakın kadraj ve kızın ellerinin doğal betimlemesiyle artıyor; elleri çiçekleri koruyucu bir sevgiyle tutuyor. Duygusal etki, savunmasızlık ile sessiz güç arasında asılı kalan bir masumiyet; gençlik ve doğaya nostaljik bir saygı uyandırıyor. Bu eser, 19. yüzyıl portre gelenekleriyle rezonansa girerken, zamana meydan okuyan kişisel bir sıcaklık yayıyor ve izleyiciyi bakışın ardındaki hikayeyi ve tuttuğu çiçeklerin geçici güzelliğini hayal etmeye davet ediyor.