Σε αυτό το εξαιρετικό έργο, η αλληλεπίδραση του φωτός και του νερού δημιουργεί μια λαμπερή ταπισερί χρωμάτων. Οι απαλοί τόνοι του μπλε και του πράσινου αναμειγνύονται με αρμονία, μιμούμενοι τις απαλές κυματισμούς μιας ήρεμης λιμνούλας. Οι νυφάδες επιπλέουν με χάρη, οι μορφές τους υπογραμμίζονται από λεπτεπίλεπτα άνθη, που φαίνεται να χορεύουν πάνω στην επιφάνεια του νερού; οι ζωηρές κίτρινες και ροζ αποχρώσεις τους αντίκεινται όμορφα με το δροσερό περιβάλλον. Νιώθεις σαν να μπορείς να σκύψεις και να αγγίξεις το νερό, νιώθοντας τη δροσιά του και ίσως ακόμα και τα ευαίσθητα πέταλα των νυφών.

Η αριστοκρατική τεχνική του πινέλου του Μονέ δίνει την αίσθηση του κινήματος και της ηρεμίας ταυτόχρονα; κάθε πινελιά μοιάζει να δίνει ζωή στη σκηνή, καταγράφοντας μια εφήμερη στιγμή της φύσης. Οι ανακλαστικές επιφάνειες δημιουργούν μια ονειρική ποιότητα, προσκαλώντας τον θεατή να παραμείνει περισσότερο σε αυτό το ήσυχο ιερό. Ιστορικά, το έργο του Μονέ αντικατοπτρίζει τον στόχο του κινήματος του ιμπρεσιονισμού, να παρουσιάσει στιγμές που έχουν παγώσει στον χρόνο, αγκαλιάζοντας την ομορφιά της αυθόρμητης αντί της αυστηρής δομής. Αυτό το κομμάτι, με την συναισθηματική παλέτα χρωμάτων και τη ρευστή σύνθεση, αντηχεί βαθιά, θυμίζοντάς μας την ηρεμία της φύσης και τις φευγαλέες στιγμές που κάνουν τη ζωή όμορφη.