Bu büyüleyici başyapıt, beyaz ve pembe çiçeklerle dolu ağaçların oluşturduğu rüya gibi bir atmosfer ile çiçek açmış bir meyve bahçesinin canlılığını yakalamaktadır. Monet'in imzası niteliğindeki fırça tekniği burada belirgindir; yapraklardaki doku katmanları yaşamla parıldıyor gibi görünmektedir ve izleyicileri bu huzurlu cennete adım atmaya davet etmektedir. Arka planda, uzak tepelerin hafif bir görüntüsü yer almakta, gri ve mavi tonlarında uzanan gökyüzüne nazikçe karışmaktadır ve sakin, bulutlu bir günü çağrıştırmaktadır. Yeşilliklerin arasında beliren birkaç figür, doğanın ilk haliyle kurulan bir bağ ve yakınlık hissi uyandırıyor; bu da yaşam ve doğa dünyasındaki yeniden doğuşun önemini vurguluyor.

Monet’in bu tekniği devrim niteliğindedir; sadece sahnenin fiziksel güzelliğini değil, aynı zamanda yapraklar arasında dans eden ışığın geçici kalitesini de yakalamaktadır. Yaprakların nazikçe hışırtısını ve figürlerin çiçekler arasında geçerken çıkan uzaktan gelen kahkahayı hemen hemen duyabiliyoruz. Renk paleti, yeşil ve pastel tonlarının uyumlu bir karışımıdır, sıcak günlerin vaadini yansıtmaktadır. Bu eser, Empresyonizm'in mükemmel bir temsilidir; hem bir zaman anını hem de barış dolu bir pastoral ortamın duygusal yankısını kapsar. Eserle etkileşime geçmek, dönüşümsel bir deneyimdir; çünkü doğanın sunduğu sevincin ve sükunetin gerçek yansımalarını içerir.