Bu büyüleyici manzarada, Thames Nehri, yumuşak ve soluk renklerin zarif bir tavanının altında genişliyor. Atmosferik perspektif, ışığın su yüzeyinde dans ettiği bir rüya ortamı yaratıyor; gri, açık mavi ve bej tonları yansıyor. Monet, kentsel bir nehir manzarasının dinamik özünü yakalıyor; yelkenli ve buharlı gemilerin silüetleri su üzerinde ritmik bir şekilde noktalar halinde belirirken, uzaktaki ufuk gururla yükseliyor—ikonik binaları, havada hafif bir fısıldama gibi asılı kalan sis tarafından yumuşatılmış.

Bu kompozisyona bakarken, zamanın kendisinin nehirle birlikte aktığı yadsınamaz bir hareket hissi var. Usta marifetle uygulanmış fırça darbeleri, empresyonist tekniğin bir özelliği olarak, detaylara hayat üflüyor: rüzgarda dalgalanan yelkenler, bacalardan yükselen duman ve kıpırdayan su, izleyiciyi bu canlı limana daha yakın bir buluşmaya davet ediyor. İzleyicinin üzerinde yankılanan bir enerji var; bu hikayeyi düşünmeye itiyor; bu tarihi su yollarının dönüşümüne ve yıllar boyunca dokuduğu hikayelere, 19. yüzyılda Londra'daki hayatın özünü yakalıyor.