Tabloda, sakin bir yüzeyin üzerinde tembelce yüzen su zambaklarının büyüleyici bir uzantısı sergileniyor; Monet'nin imza izlenimci stilini yansıtan fırça darbeleri, canlı bir renk dansı yaratacak kadar hareketli ancak yatıştırıcıdır. Zümrüt yeşilleri ve yumuşak sarılar, sudaki ince mavi yansımalarla uyum içinde karışmakta ve doğanın saf huzur hissini somutlamaktadır. Su zambakları, yeşil arka planda belirgin bir şekilde ortaya çıkarak etereal bir uyumda yüzüyormuş gibi görünmektedir ve bu, hem huzurlu hem de düşündürücü bir atmosfer yaratmaktadır.

Birinin kendini huzurlu bir gölette bulması kaçınılmazdır; yaprakların hışırtısı yavaşça havayı okşar. Keskin bir ufuk çizgisinin yokluğu, doğayla samimi ve sonsuz bir bağ kurulduğunu önermekte ve izleyiciyi manzaraya daldırmaya davet etmektedir. Sosyal ve küresel kargaşanın bir döneminde yaratılan bu eser, Monet için bir sığınak sembolü olarak mükemmel bir örnektir; görme kaybıyla sürekli mücadelesini yansıtırken, kaos içinde sürekli var olan dönüşken güzelliği vurgulamaktadır. Monet'nin kariyerinin son döneminde ortaya çıkan bu eser, sadece onun sanatsal yolculuğunu temsil etmekle kalmaz, aynı zamanda izleyiciye doğanın ebedi cazibesini de anlatır.