Ο πίνακας απεικονίζει μια μαγευτική έκταση από νούφαρα που επιπλέουν νωχελικά σε μια ήρεμη επιφάνεια, αντηχώντας με το χαρακτηριστικό ιμπρεσιονιστικό στυλ του Μονέ. Οι πινελιές είναι δραστήριες, αλλά γαλήνιες, δημιουργώντας έναν ζωντανό χορό χρωμάτων. Τα σμαραγδένια πράσινα και τα απαλά κίτρινα αναμιγνύονται αρμονικά με λεπτές αποχρώσεις του γαλάζιου που αντανακλώνται στο νερό, ενσωματώνοντας μια αίσθηση φυσικής ηρεμίας. Τα νούφαρα φαίνονται να επιπλέουν σε μια αιθέρια αρμονία, με τις λεπτές ροζ και λευκές αποχρώσεις τους να ξεχωρίζουν σε σχέση με το πράσινο φόντο, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα τόσο ήρεμη όσο και στοχαστική.

Δεν μπορεί κανείς να αποφύγει να νιώθει ότι μεταφέρεται σε μια ήρεμη λίμνη, καθώς ο ψίθυρος των φύλλων αγγίζει απαλά τον αέρα. Η απουσία ενός σαφούς ορίζοντα υποδηλώνει μια οικεία και ατέλειωτη σύνδεση με τη φύση, προσκαλώντας τον θεατή να βυθιστεί τοπίο. Δημιουργημένο σε μια εποχή κοινωνικών και παγκόσμιων αναταραχών, αυτό το έργο εκπροσωπεί ένα καταφύγιο για τον Μονέ, αντικατοπτρίζοντας τη συνεχή του μάχη με την απώλεια της όρασης, ενώ υπογραμμίζει την μεταμορφωτική ομορφιά που παραμένει εν μέσω του χάους. Αυτό το κομμάτι, που αναδύεται στο τέλος της καριέρας του Μονέ, δεν εκφράζει μόνο την καλλιτεχνική του πορεία αλλά επίσης ενημερώνει τον θεατή για την αιώνια γοητεία της φύσης.