Bu etkileyici eser, eski bir kilise kulesinin kalıntılarını geniş bir mezar taşlarıyla dolu çimenlik alanda gösteriyor. Yapı, yıpranmış fakat onurlu görünmekte, yıkık duvarları zaman ve çürüme hikayelerini anlatmaktadır. Yumuşak ve solgun renk paleti, yeşil ve kahverengi tonları ile hâkim olup, izleyiciyi nostalji ve kayıp duygusunun ağırlığını hissettirir; gri, küt bir bulutlu gökyüzü tehditkâr bir biçimde üstlerini kaplamaktadır.

Kompozisyon, gözlemcinin bu unutulmuş manzarada dolaşmasını sağlıyor; çapraz biçimdeki mezar taşları melankoli hissi katıyor. Bunlar kule ile görsel bir diyalog oluşturuyor ve ölümlülük ile ruhsallık temalarını ima ediyor. Van Gogh’un gevşek fırça çalışmaları doku ve hareket katıyor, sanki bu ıssız bölgeden esen rüzgârları taklit ediyormuş gibi. Genel duygusal etki, derin bir yansıma hissi yaratıyor; neredeyse geçmişin fısıldayan seslerinin harabenin içinde yankılandığını duymak mümkün, zengin bir atmosferik anlatı yaratarak yaşamın geçici doğası üzerine düşünmek için teşvik ediyor.