Sahne, nazik bir canlılıkla açılıyor; köprü, suyun üzerinde zarif bir yay, meselenin kalbidir. Sanatçının fırça darbeleri tuval üzerinde dans ediyor, ışık ve gölgenin oyununu yakalıyor, bir yaz gününü anlatan bir paletle. Uzaktaki bir katedralin kuleleri, sessiz bir tanık, tarihi bir yankı katıyor. Köprünün sıcak tonları, suyun serin mavileriyle tezat oluşturarak hem sakinleştirici hem de büyüleyici bir görsel uyum yaratıyor.

Neredeyse yüzünüzdeki güneşin sıcaklığını hissedebilir, suyun kıyıya çarpan hafif dalgalanmalarını duyabilirsiniz. Ön plandaki figürler, görevlerine dalmış, bir ölçek ve günlük yaşam duygusu sağlıyor. Sahnede, zamanın durduğu, izleyiciyi durup sıradanın güzelliği üzerine düşünmeye davet eden, zamansız bir nitelik var. Eser, bir yerin ve zamanın özünü yakalama, huzur ve gösterişsiz zarafet duygusu verme konusundaki sanatçının yeteneğinin bir kanıtıdır.