To sugestywne dzieło uchwyca resztki starej wieży kościoła, stojącej dumnie na szerokiej przestrzeni trawiastych pól, rozsianych z nagrobkami. Struktura wydaje się sfatygowana, ale godna, z walącymi się ścianami, które opowiadają historie czasu i upadku. Jej delikatna i stonowana paleta barw, dominująca w zieleni i brązie, umożliwia widzowi poczuć ciężar nostalgii i utraty, podczas gdy szare niebo ciężkie z chmurami groźnie unosi się nad nią.

Kompozycja zaprasza obserwatora do wędrówki po tym zapomnianym krajobrazie, gdzie krzyżowe nagrobki dodają uczucia melancholii. Tworzą wizualny dialog z wieżą, sugerując tematy śmiertelności i duchowości. Luźny pędzel Van Gogha dodaje fakturę i ruch, prawie naśladując wiatry, które mogą przemieszczać się przez ten opustoszały obszar. Ogólny wpływ emocjonalny to głęboka refleksja — można prawie usłyszeć szepty przeszłości odbijające się od ruin, tworząc bogate narracyjne powietrze, które głęboko rezonuje, wzywając do rozmyślania o przemijaniu życia.