Eser, sakin bir dokumacının yaşamındaki huzurlu bir anı yakalıyor; yumuşak, toprak tonlarında kahverengi ve mat yeşil iç içe geçmiş. Dokuma tezgahı, zarif bir ahşap yapısı olan, dikdörtgen tuvalin merkezinde yer alıyor; sağlam dikey direkleri, onu mekanda kararlılıkla sabitliyor. Yuvarlak, dalgalı ipliklerin dokusu oldukça ilginç bir görsel çekicilik sağlarken; dokuma tezgahının işçiliği, yapıcısının zanaat becerisiyle paralellik gösteriyor. Aşağıya bakarken, Van Gogh, iplikleri nazikçe kullanarak işleyen dokumacının ellerini sunuyor; bu, yumuşak bir doku olan dokumanın haliyle güçlü bir tezat oluşturuyor. Bu sahne, saf yaratıcı bir sezgiyi; bir zanaatçı ile sanatı arasında bir dans duygusunu çağrıştırıyor.

Van Gogh'un sanatsal tekniklerini incelerken, onun karakteristik fırça dokusunun hareket ve derinlik hissi verdiğini kolayca tanıyabilirsiniz; bu belirgin şeritler, yalnızca nesneleri temsil etmekle kalmaz, aynı zamanda duygusal bir yankı da taşır. Paletin çoğunlukla sıcak ve tekdüze yapısı, izleyiciyi sarmalar, adeta sanatçının işindeki özel bir anın içine çeker. Doldurucu atmosfer, zanaatçının emeğinin terini ve tatminini yakalarken, aynı zamanda izleyiciye Van Gogh’un dönemindeki el işçiliği tarihsel değerini hatırlatıyor. Bu, öznel bir hissiyat yaratıyor; görünmeyen elleri hatırlatıyor — yün ve iplikler ile hikayeler örüyor; sanatsal yaratımın öz ile arasında bir yankı oluşturarak, yüzeyselliğinden arınmasına ve sanatsal biçimin gerçek özüne ulaşmasına neden oluyor.