Bu manzara, yumuşak bir ışıkla yıkanmış huzurlu bir sahneyi tasvir eden geniş bir manzara sunar—yeşilin tonları tuvalde geniş bir şekilde uzanır ve zenginliği doğanın taze hayatiyetini çağrıştırır. Ön planda, hareket ve yaşamı öne çıkaran zarif fırça darbeleriyle yaratılan, canlı bir bitki örtüsü yer alır; yüzeyde dans eden küçük, esprili ışık noktaları bitkilere daha fazla canlılık katar. Uzakta, mütevazı bir el arabası yalnızca duruyor, belki de bu büyük ölçüde dokunulmamış alanın içinde insan faaliyetini ima ederek, doğal güzellik ile kırsal yaşamın emeği arasında bir kesişme öneriyor.

Kompozisyon hem geniş hem de davetkar. Ufuk çizgisi hafifçe yükseltilerek, gökyüzü açılmış, gri ve soluk pastel tonlarına geçiş yapmaktadır. Uzak manzara, belki de Van Gogh'un kendi dikkatli durumunu yansıtarak, derin bir huzur duygusunu iletiyor, aynı zamanda izleyicileri tarlaları işleyen, yorulmaz çiftçilerin hikayelerini düşünmeye davet ediyor. Toprak tonları—derin yeşilden gökyüzünün ince gri tonuna kadar—uyumlu ama melankolik bir atmosfer yaratırken, tarımsal yaşamın ortasında çoğu zaman göz ardı edilen doğanın sükunetini kutluyor. 1883'te yaratılan bu parça, çalışmanın en basit sevinçlerine ve yalnızlığın güzelliğine yankı yaparak, Van Gogh'un doğayı ilham aldığı kırsal alanlarla derin bağını yakalıyor.