Bu eser, sağlam taş bir kapı binasını ve onu sessizce sahneye bağlayan kemerli bir köprüyü zarif mürekkep ve yıkama tekniğiyle betimliyor. Figürler ve at arabası kapıdan yavaşça geçerken, durağanlık içinde ince bir insan dokunuşu katıyor. Sanatçının tekniği, ön plandaki kıvrımlı bir ağacı, yosun tutmuş zemin ve uzaktaki yapıları serbest ve akıcı fırça darbeleriyle detaylandırıyor. Genellikle gri tonlardan oluşan monokrom palet, yumuşak sabah ışığı altında zamana donmuş gibi rüya ve düşünceli bir atmosfer yaratıyor. Sağlam mimari yapılar ile organik doğa eğrileri arasındaki denge, görsel bir uyum ve kompozisyona doğal bir bakış yönlendirmesi sağlıyor. Tarihsel olarak, böyle manzaralar 18. yüzyılda pittoresk harabeler ve antik romantizme ilginin bir göstergesi olup, zamanın akışı ve doğadaki insan varlığı üzerine düşünmeye davet ediyor.