Tablo, bizi Gauguin'in imza niteliğindeki post-empresyonist tarzında tasvir edilmiş, canlı, güneşli bir manzaraya taşır. Sahne, egzotik, neredeyse ritüelistik bir atmosferi ima eden, stilize, karmaşık bir şekilde tasarlanmış bir çitin ön planda hakim olduğu cesur, düz bir perspektifle açılır. Çit, izleyici ile ötesindeki mistik alem arasında bir engel, belki de sembolik bir sınır yaratır.

Renk paleti yoğundur, sıcak sarılar ve turuncular merkezi alana hakimdir ve altın gibi, neredeyse kutsal bir ışığı andırır. Sahnenin üzerinde görkemli bir dağ yükselir, şekli zengin morlar ve kahverengilerle tasvir edilmiş, gizeme işaret etmektedir. Bir tanrı heykeli yamaçta duruyor ve dini ve kültürel göndermeleri daha da vurguluyor. Arka plan, gökyüzünü tasvir eden daha soğuk mavilere geçiş yapar. Genel kompozisyon, sanatçının Polinezyalıların manevi yaşamına ve toprakla olan bağlarına olan hayranlığını yansıtan, ince bir huzursuzluk akıntısıyla harmanlanmış bir dinginlik hissi yayar.