In dit landschap ontvouwt zich een uitgestrekte aanblik dat een kalme scène afbeeldt, gedompeld in zacht licht—groene tinten strekken zich breed uit over het doek, hun rijkdom roept de frisse vitaliteit van de natuur op. De voorgrond is een tapijt van weelderig loof, gecreëerd met zachte penseelstreken die beweging en leven suggereren; kleine, speelse lichtpuntjes dansen over het oppervlak, waardoor de vegetatie nog meer leven wordt gegeven. In de verte staat een bescheiden kruiwagen eenzaam, misschien een aanwijzing voor menselijke activiteit in deze overwegend ongerepte uitgestrektheid, wat een samensmelting van natuurlijke schoonheid en het zware werk van het plattelandsleven suggereert.

De compositie is zowel ruim als uitnodigend. Met een iets verhoogde lijn van de horizon opent de lucht, die overgaat in subtiele grijstinten en gedempt pastelkleuren. Het verre landschap, misschien een reflectie van Van Goghs eigen contemplatieve toestand, communiceert een diep gevoel van vrede en nodigt de kijkers uit om na te denken over de verhalen van de onvermoeibare boeren die de velden onderhouden. Het aardse palet—van diep groen tot het genuanceerde grijs van de lucht—creëert een harmonieuze maar melancholische sfeer, die nostalgische gevoelens oproept en tegelijkertijd de vaak over het hoofd geziene rust van de natuur viert te midden van het boerenleven. Dit stuk, gemaakt in 1883, weerklinkt met de eenvoudigste vreugden van werk en de schoonheid van eenzaamheid, en vangt de essentie van Van Goghs diepe verbondenheid met de landelijke gebieden die een groot deel van zijn werk inspireerden.