Lev Lagorio

Lev Feliksovitsj Lagorio (1826-1905) staat als een prominente figuur in het pantheon van de Russische kunst, gevierd om zijn meesterlijke zeegezichten en dramatische berglandschappen. Geboren in Feodosija op de Krim, in de familie van een Napolitaanse viceconsul, was Lagorio vanaf zijn vroegste dagen ondergedompeld in een maritieme omgeving. Deze opvoeding aan de kust heeft zijn artistieke visie diepgaand gevormd. Zijn wonderbaarlijke talent werd al vroeg erkend, wat ertoe leidde dat hij tussen 1839 en 1840 de eerste en meest vooraanstaande leerling werd van de legendarische zeeschilder Ivan Aivazovski. Als sleutelfiguur van de Cimmerische schildersschool is het werk van Lagorio onlosmakelijk verbonden met het licht en de sfeer van de Zuid-Krim, een fundament gelegd onder de invloedrijke leiding van Aivazovski.

Met de steun van de gouverneur van Taurida, Alexander Kaznatsjejev, schreef Lagorio zich in 1843 in aan de Keizerlijke Academie voor Schone Kunsten in Sint-Petersburg. Gedurende de volgende zeven jaar verfijnde hij zijn vakmanschap onder leiding van gewaardeerde professoren zoals Maksim Vorobjov, Alexander Sauerweid en Bogdan Willewalde. Zijn academische reis werd gekenmerkt door een verlangen naar directe ervaring; hij ondernam in 1845 een reis op het militaire fregat "De Bedreigende" om de structuur van oorlogsschepen te bestuderen en zeilde later met zijn eigen boot in de Finse Golf. Deze toewijding culmineerde in zijn afstuderen in 1850 met een grote gouden medaille voor zijn schilderij "Gezicht op Lakhta", wat hem de titel van klassekunstenaar van de 1e graad en een pensioen voor verdere studie in het buitenland opleverde. Twee jaar later, in 1852, werd hij officieel Russisch staatsburger.

Het daaropvolgende decennium werd gedefinieerd door uitgebreide Europese reizen, die zijn artistieke horizon aanzienlijk verbreedden. Lagorio bezocht eerst Parijs in 1853 voordat hij zich in Rome vestigde, waar hij tot 1859 bleef. Deze periode van onderdompeling in de Europese kunst en cultuur was ongelooflijk productief. Bij zijn terugkeer naar Rusland in 1860 presenteerde hij een collectie van ongeveer dertig schilderijen die hij tijdens zijn verblijf in het buitenland had gemaakt. De uitzonderlijke kwaliteit van deze werken, waaronder "De Fontein van Hannibal, in Rocca di Papa" en "Capo di Monte, in Sorrento", leverde hem de prestigieuze titel van professor in de landschapsschilderkunst aan de Academie voor Schone Kunsten op, waarmee hij zijn reputatie binnen het Russische kunstestablishment verstevigde.

Naast zijn kenmerkende zeegezichten werden de Kaukasusbergen een levenslange passie en een centraal thema in het oeuvre van Lagorio. Hij reisde voor het eerst naar de regio in 1851 en keerde terug in 1861, waarbij hij een reeks majestueuze landschappen creëerde die hij aan tsaar Alexander II presenteerde, die hem de Orde van Sint-Anna toekende. Zijn band met de regio verdiepte zich toen hij in 1863-1864 terugkeerde als onderdeel van het gevolg van groothertog Michail Nikolajevitsj tijdens de Kaukasische Oorlog. Deze ervaringen stelden hem in staat om niet alleen de sublieme schoonheid van de bergen vast te leggen, maar ook de dramatische historische gebeurtenissen die zich daarin afspeelden, wat een laag van gravitas aan zijn landschappen toevoegde.

De stijl van Lagorio wordt vaak geplaatst binnen de traditie van de romantische landschapsschilderkunst, maar onderscheidt zich door een unieke synthese van poëtisch gevoel en rigoureuze academische compositie. Hoewel beïnvloed door het dramatische lichtgebruik van Aivazovski, merkten critici op dat Lagorio's aanpak methodischer en onderzoeksgerichter was; hij schilderde niet "alla prima", maar construeerde zijn composities zorgvuldig. Hij was een meester in expressieve kleur en de subtiele weergave van licht, en creëerde suggestieve scènes die schitteren van leven, van de levendige luchten boven Sint-Petersburg tot de serene wateren van de Italiaanse kust. In zijn latere jaren, vanaf de jaren 1880, werkte hij ook uitgebreid met aquarel en werd hij lid van de Vereniging van Russische Aquarellisten.

In zijn laatste decennia werd de status van Lagorio als vooraanstaand historisch en landschapsschilder gecementeerd. In 1885 kreeg hij de opdracht om de Russisch-Turkse oorlog van 1877-1878 te documenteren, waarbij hij slagvelden in heel Europa en Azië bezocht om een reeks herdenkingsschilderijen te maken. Hij had een werkplaats in Soedak, waar hij elke zomer terugkeerde om de Krimlandschappen te schetsen die hem oorspronkelijk hadden geïnspireerd. Als erkenning voor zijn immense bijdragen aan de Russische kunst werd hij in 1900 benoemd tot erelid van de Academie voor Schone Kunsten. Lev Lagorio overleed in 1905 in Sint-Petersburg en werd begraven op de Novodevitsji-begraafplaats, waar hij een erfenis van krachtige, suggestieve werken naliet die nog steeds worden gevierd in grote instellingen zoals de Tretjakovgalerij.