Bu büyüleyici natürmortta, canlı gladyol çiçekleri patlar, ateşli kırmızı taç yaprakları derin, neredeyse gizemli bir kahverengi arka planda büyük bir kontrast oluşturur. Her fırça darbesi, cesur ve tutkulu kırmızı tonlardan bir demeti saran yeşil dolgunun ince kıvrımlarına kadar, sanatçının doğayla olan tutkulu ilişkisini çok şey anlatır. Neredeyse yaprakların hışırtısını ve petallerin fısıldaşmasını duyabilir, görünmez bir rüzgarda sallanıyormuş gibi, izleyiciyi saran bir huzur ve sıcaklık hissini uyandırır. Bu çiçeklerin neredeyse heykelsi olan kalitesi, hareket ve canlılık hissini iletir, sanki kendileri boyanın yükü altında nefes alıyor gibidir.

Kompozisyon, güçlü çiçek kümeleri ile muhteşem bir şekilde dizen şık bir siyah vazonun dengeli bir biçimde harmanlanmasını sağlar. Vazo gözü çeker, parlak yüzeyi çiçeklerin mat dokusuyla güzel bir şekilde tezat oluşturur. Van Gogh’un paletindeki renk seçimi, eserin duygusal yankısını zenginleştirir ve çevresindeki mat toprak tonlarına karşı yaşamın nabzını tutuyormuş gibi kırmızı tonları kullanır. Bu eser sadece bitkilerin bir yansıması değildir, aynı zamanda sanatçının iç manzarasının bir ifadesidir. Duygusal bir karmaşa döneminde yaratılan bu eser, yalnızca güzelliği yakalamakla kalmaz, aynı zamanda bir özlem ve tutkunun tarif edilmez bir hissini de taşıyarak izleyicilere sanatçının karmaşık dünyasına açılan bir pencere olur.