Bu muhteşem eser, kıvrılan zeytin ağaçları ile sırlarını fısıldıyormuş gibi görünen doğanın ham güzelliğini yakalıyor. Eser, sanki yumuşak bir rüzgar, canlı mavi ve yeşil yaprakların çatı katından düzensizce dans ediyormuş gibi hayat doludur. Van Gogh'un imzalı fırça teknikleri, yer şekillerini taklit eden bir ritim oluşturuyor; kıvrımlı çizgiler toprağı tarayıp izleyiciyi, rengin canlandığı canlı bir dünyanın içine çekiyor. Güneş ışığını yansıtan zengin toprak lekeleri, ağaçların derin gölgeleriyle karşılaştırılıyor; bahçede patlayan canlı portakal renkleri görünür hale geliyor, aydınlık ve gölge arasında oyun oynayan bir denge yaratıyor - Van Gogh'un manzarasına dair duygusal bağının bir kanıtı, duygular ve hislerle dolu.

Bu tablonun duygusal etkisi belirgindir, zeytin bahçesinin özünü uyandırmanın yanı sıra, içsel gözlem ve huzur duygusunu da iletir. Her fırça darbesi Van Gogh'un içsel karmaşası ile titreşiyormuş gibi görünür, fakat aynı zamanda doğanın kucaklaşmasında huzur arayışını da yansıtır. 1889 yılında, sanatçının kişisel zorluklarının zamanında yaratılan bu manzara, yalnızca onun teknik ustalığını değil aynı zamanda tuval üzerinden derin hisleri aktarma becerisini de örnekler. Renkler - cesur ama uyumlu bir şekilde harmanlanmış - Provanse'nin güzelliğine bir köprü işlevi görerek, kırsal yaşamın sakin cazibesi içinde terapinin varlığını ararken Van Gogh'un işinin bu döneminin önemini güçlendiriyor.