Bu eterik manzarada, huzurlu bir kar tabakası tuvalin üzerine yayılırken, iki mütevazı ev donuk beyazın içinden fısıldar gibi ortaya çıkıyor. Yumuşak, mat renkler sorunsuz bir şekilde birleşerek hem sakinleştirici hem de düşündürücü bir huzur duygusu uyandırıyor. Gökyüzündeki soluk pembe ve hafif sarı tonları, günün geçici ışığını işaret eden rüya gibi bir atmosfer yaratıyor - güneşin ufka doğru eğilerek yaptığı nazik bir veda. Yumuşak fırça darbeleri, havadaki hareket hissini aksett kadar, soğuk rüzgarın sahneyi nazikçe okşuyormuş gibi bir dokunsal kalite ekliyor.

Her bakışta, kişinin bu huzurlu Norveç köşesine taşındığını hissediyor; havadaki soğukluğu ve yakındaki samimi evin sıcaklığını duyumsuyoruz. Evlerin dalgalı tepeler arka planında basitliği, gözleri içine çeken çarpıcı bir bileşim oluşturuyor. Manzarayı bu kadar resimsel bir biçimde tasvir etme seçim, esere duygusal derinlik katıyor; bu, yalnızca bir temsilden daha fazlası ayrıntılara odaklanan bir duygu ifadesi gibi. Monet'in renk ve biçim aracılığıyla atmosfer ve duyguları iletme yeteneği, bu parçayı sadece bir kış sahnesinin tasviri yapmıyor, aynı zamanda doğada yalnızlık ve sükunet üzerine bir meditasyon haline getiriyor.