Sahne, derin ve kadife gibi bir gecenin örtüsü altında açılıyor; gaz lambalarının ruhani parıltısıyla yıkanan bir Paris meydanı. Cephesi mimari detayların bir senfonisi olan görkemli Opera binası, kompozisyona hakim. Sanatçı, yumuşak, neredeyse puslu bir teknik ustalıkla kullanır; fırça darbeleri karışır, bir gizem ve romantizm atmosferi yaratır. Mavi ve yeşilin soğuk tonları akşamın soğukluğunu çağrıştırırken, sokak lambalarının sıcak, davetkar kehribar tonları rahatlatıcı bir kontrast sunar.

Kompozisyon, merkezi binanın bir çapa görevi görmesiyle dikkatlice dengelenmiştir. Ayrıntılı portrelerden ziyade ipuçları olarak sunulan insan figürleri, meydanın dört bir yanına dağılmış, hareketli gece şehrinin enerjisini vurgulamaktadır. At arabaları ve ilk otomobiller, izleyiciyi zamanda geriye taşıyarak tarihi bir bağlam duygusu katmaktadır. Resim, belirli bir anı, zamanın ötesinde bir hissi yakalayarak hayatın güzelliği ve geçici doğası üzerine düşünmeye davet ediyor.