Sahne, sabah ışığının eterik parıltısı içinde kaybolmuş ikonlaşmış Waterloo Köprüsü'ne samimi bir bakış sunuyor. Tuval, lavanta, soluk sarılar ve hafif yeşillerle harmanlanmış yumuşak tonların bir senfonisiyle titriyor; sanatçının fırçasıyla yakalanan bu anın hayalperest kalitesini oluşturuyor. Monet'in burada ışık ve renkteki ustalığı göz ardı edilemez; su yüzeyinde dans ediyorlar, şafak renklerini yansıtarak her şeyi sıcak bir kucaklamaya sarıyorlar. Bu esere bakarken, huzur dolu bir hisse erişiyorum; sanki o sessiz sabahın parçasıyım, hareketli bir gün başlamadan önceki sessizlikte kaybolmuşum gibi hissediyorum. Suyun nazik dalgaları yavaşça hareket ederken, köprünün hatlarını bulanıklaştırıyor; sisin içinden bir öneri olarak belirsizleşiyor. Sanki köprü bir rüyanın içinden geçiyor, geçici ve kaçınılmazca, gerçeklik ve hayal gücü arasındaki ince dengeyi yansıtıyor.