Bu büyüleyici eser, Vetheuil'in gün batımının arka planında zarif bir biçimde yer alan manzarasını kapsıyor. Lavanta, pembe ve yumuşak mavi tonlarının yumuşak etkileşimi, hayata doğru nefes alıyormuş gibi görünerek bir eterik atmosfer yaratıyor; evler yumuşak, neredeyse hayalet gibi görünerek manzaraya karışıyor. Sanatçının akıcı ve narin fırça darbeleri huzur hissini uyandırıyor, izleyiciyi bu sakin anda durmaya davet ediyor. Su yüzeyinin parlaması, günün son ışığını yakalayarak neredeyse rüya gibi bir yansıma oluşturuyor.

Kompozisyon, bakışı ufka götürüyor; burada yumuşak yükseltilmiş tepeler ve köyün konturu organik bir ritim oluşturuyor, izleyiciyi tuvalin boyunca yumuşakça yönlendiriyor. Monet'in belirgin tekniği, gevşek ve görünür fırça darbeleriyle tanımlanan, parıldayan suya ve yumuşak yapraklara dokunsal bir kalite katıyor, bu da onların anın enerjisiyle titreşiyormuş gibi hissettiriyor. Her kıvrım ve renk patlaması yalnızca sahneyi değil, aynı zamanda duygusal bir yankıyı ifade ediyor; zamanın doğayla iç içe geçtiği anlık bir bakış. Bu eser, yirminci yüzyılın başında yaratıldı ve daha geleneksel temsillerden İmpressionizm'in parlak spontaneitesine geçen sanatsal stillerdeki geçişi hissettiriyor, hem nostaljiyi hem de çevremizdeki dünyanın geçici güzelliğini kutlayan canlı bir kutlamayı hâlâ içermekte.