Bu eser, sakin bir hendeğin üzerinden uzanan ahşap yürüyüş köprüsünü tasvir eden, somber ancak büyüleyici bir sahneyi yakalar; su yüzeyinde hafifçe parlayarak yansıyan görüntüsü. Genel atmosfer, esasen toprak yeşili ve kahverengileriyle kaplı, derin gri bulutlarla örtülmüş bir şekilde, yaklaşan zamanın getireceği bir hava hâlini çağrıştırır. Sanatçının fırça darbeleri suyun hareketini önceliyor, gökyüzü ise ağır bulutlarla kaplanmış durumda, zamanın durduğu melankolik ama huzurlu bir anı zarif bir şekilde ima etmektedir. Van Gogh'un genellikle canlı renk paleti burada dikkat çekici bir şekilde yumuşatılmış; bu belki de kendi ruh halini, belki de akşam üstü kırsal hayatının huzurunu yansıtmaktadır.

Bu esere bakarken, tarlarda esen serin rüzgarı neredeyse hissedebiliyorum, yakınlardaki yaprakların hışırtısını duyabiliyorum ve suyun sakinliğini hayal ediyorum; yalnızca zaman zaman oluşan dalgalar tarafından bölünüyor. Bu eser derin bir duygusal yankı yayıyor; yalnızlık hissi, ancak doğal sahnenin sadeliğinde bulunan bir rahatlık var. Tarihsel olarak, Van Gogh'un yaşamında önemli bir dönemde uygulanmıştır; günlük hayatın keşfi üzerine bir bakış sunar; onu çevreleyen kırsal manzaranın bir kutlamasıdır, ancak aynı zamanda yalnızlığı da ima eder. Van Gogh'un doğayı ve duyguları birleştirme yeteneğinin bir kanıtı olarak, basit bir yürüyüş köprüsünün bile daha derin bir içsel analiz ve dünya ile olan bağlantıya köprü olabileceğini gösterir.