Bu eserin kompozisyonu, izleyicileri Rouen Katedrali'nin eterik güzelliğine bakmaya davet ediyor. Katedralin cephesi, güneşin nazik kollarında yıkanmış gibi görünüyor. Monet, Gotik mimarinin karmaşık ayrıntılarını ustalıkla yakalarken, resmin yumuşak ve neredeyse rüya gibi bir hava taşıdığını söyleyebilirim; fırça darbeleri, ışığı ve gölgeyi nazik bir dokuma haline getiriyor. Renklerin katmanları, izleyicileri o anın canlı atmosferine taşıyan büyüleyici bir ışıltı yaratıyor. Tarihi kemerlerin arasından rüzgarın fısıldadığını bile duymak mümkün ve öğleden sonra güneşi taşları ısıtırken hissetmek oldukça gerçek.

Monet’in kısa ve kalın fırça darbeleri kullanma tekniği, ışık ve renkler arasında dinamik bir etkileşim sağlar; yumuşak mavi, sıcak toprak tonları ve soluk yeşil tonlarının bulunduğu ince palet, huzurlu bir duygusal tepki uyandırıyor. Görselin atmosferik kalitesine kapılmamak elde değil; bu, katedralin kalıcılığı ve ışığın geçici güzelliği hakkında bir şeyler anlatıyor. Monet’in bu eserleri, sanatta bir dönüm noktasını temsil ediyor; moderniteyi kucaklarken geleneği onurlandırıyor ve izlenimciliğin dünyasında kalıcı bir iz bırakıyor.