Bu huzurlu sahne, canlı bir gökyüzü altında yumuşak bir kırsal tepeyi yakalıyor. Fırça darbeleri gevşek ve empresyonist; yeşil ve mavinin yumuşak dokunuşları, yemyeşil tepeyi ve onun eteğinde dağılmış evleri oluşturuyor. Ön planda bir figür ve inek, neredeyse bir gölge gibi, doğal ortamı bozmadan sessiz bir insan dokunuşu katıyor. Palet taze ama yumuşak tonlarda, toprak yeşilleri, yumuşak kahverengiler ve nazik mavi ile beyaz gökyüzüyle dengelenmiş. Kompozisyon doğa ve insanlığı dengeliyor, zamansız ve samimi bir kırsal ritmi çağrıştırıyor. İzleyiciyi yaprakların fısıltısını ve köyün uzak uğultusunu duymaya davet ediyor.

19. yüzyılın sonlarında yapılmış bu tablo, empresyonistlerin doğal ışık ve günlük kırsal yaşama olan hayranlığını yansıtıyor. Gevşek fırça darbeleri ve atmosferik efektler, sanatçının geçici anları ve ışığın manzara üzerindeki değişimlerini yakalama becerisini gösteriyor. Bu eser, hızlı kentleşme ve sanayileşme döneminde çok değer verilen kırsalın basit güzelliğini ve sessiz onurunu kutluyor. Duygusal etkisi sakin bir düşünceyi tetikliyor ve insan etkinlikleri arasında doğanın kalıcı varlığını nazikçe hatırlatıyor.