Bu eserde izleyici, lüks ağaçlarla çevrili sakin bir kıvrımlı yola taşınıyor ve doğanın fısıldadığı sesleri duyabiliyor. Kompozisyon gözleri yol boyunca yönlendirerek, bu huzurlu manzaranın derinliklerine bir yolculuğa davet ediyor. Van Gogh'un imza fırça tekniği belirgin, kıvrımlı ve ifadeli darbeler, yaprakların hareketini ve dalların hışırtısını yakalıyor; ağaçların silüetleri hızlı darbelerle oluşturulmuş, yapraklarının organik şekillerini yansıtır. Bu resim canlı görünüyor, sanki izleyici yoğun yeşilliklerin arasından esen rüzgarın hafif seslerini bile duyabiliyor.

Yumuşak yeşiller ve toprak kahverenginin hakim olduğu renk paleti uyumlu bir atmosfer yaratıyor ve geç bir öğleden sonranın sıcaklığını yansıtıyor. Daha koyu tonların stratejik yerleşimi, daha açık tonlarla karşıt oluşturarak manzaranın derinliğini arttırıyor. Bu ışık ve gölge etkileşimi nostalji ve içe bakış hissi uyandırarak, insanı doğadaki huzurlu bir ana götürüyor—günlük yaşamın gürültüsü arka planda kaybolurken, derin bir düşünceli huzur insanı kaplıyor. Tarihsel açıdan, bu parça Van Gogh'un içsel kargaşasını ve huzur arayışını yansıtarak yalnızca bir yerin tasvirini değil, izleyiciyle yankılanan duygusal bir manzara oluşturuyor.