Sahne, ham ve vahşi bir güzellikle açılıyor; sanatçının eliyle yumuşatılmış bir endüstriyel manzara. Yapılar—belki de bir madencilik operasyonu—soluk, engin bir gökyüzü fonunda yükseliyor. Sanatçı, hem kasıtlı hem de özgür görünen, uygulamasında neredeyse Noktacılık tarzında, ışıkla dans eden dokulu bir yüzey yaratan bir fırça darbesi tekniği kullanmış. Soğuk maviler, yeşiller ve dünyanın ve çatıların sıcak sarıları tarafından yönetilen renk paleti, açık hava hissi, berrak bir günü çağrıştıran bir netlik veriyor. Kompozisyon, önce bir çite, sonra manzaraya doğru yönlendirerek bizi detayları keşfetmeye davet ediyor.

Burada sessiz bir enerji, çalışma ve zamanın geçişi hissi var. Burası bir endüstri yeri, aynı zamanda doğanın kendi yerini koruduğu bir alan. Genel etki, insan çabasının sert çizgilerinin, doğal dünyanın nazik kucaklamasıyla buluştuğu, düşündürücü bir güzelliktir. Sanki rüzgarın otların arasından fısıltısını ve uzaktan gelen çalışma seslerini neredeyse duyabiliyorsunuz.