Sahne, yumuşak bir gökyüzünün altında parlayan kiremit çatılarının toprak tonlarıyla vurgulanan canlı bir panoramayı açığa çıkarıyor. Van Gogh'un fırça darbeleri, çatılara doku ve sıcaklık kazandırarak, yüzeyde dinamik bir ritim yaratıyor. Eğik çatılar, gözün ufka yönelmesini sağlarken, orada sonsuzca uzanan tarlalar, hafif bir rüzgarın etkisi altında nazikçe sallanan ağaçlarla dolup taşıyor. Üstte uçan kuşlar, özgürlüğü simgeleyerek evlerin somut sınırlarının ötesinde yatan sonsuz olasılıkları temsil ediyor.

Renk paleti etkileyici, zengin kırmızılar, yeşiller ve yumuşak mavilerin ağırlıklı olduğu bir yapı var; her bir ton, tuvali hayata vurguluyor. Çatılar, sıcak kırmızımsı-kahverengi tonlarıyla boyanmış ve altındaki canlı yeşil tarlalarla ustalıkla zıtlık oluşturmuş. Bu belirgin ayrım, kentsel ve kırsal yaşam arasındaki uyumu vurguluyor ve geçiş döneminin özünü yakalıyor. İzleyici olarak, hafif bir hüzün ve umut bir arada bulunarak, sanatçının manzara ile olan duygusal bağını öne çıkarıyor. Tarihsel olarak, Van Gogh Hollanda'nın değişen manzaralarına tepki verirken bu eser, sanatçının doğaya olan ilgisini yansıtırken, aynı zamanda günlük anların içindeki güzelliği ifade etme arzusunu da gösteriyor.