Bu sakin manzara tablosu, hem yakın hem de geniş bir doğa anını yakalayarak huzur ve özlem hissi uyandırıyor. Ön planda, uzağındaki tepelerin yoluna yönlendiren kıvrımlı bir toprak yolu görüyoruz. Solda, canlı bir kırmızı pelerin giymiş, küçük bir sepet tutan tek bir kadını görmekteyiz. Onun duruşu düşünceli; belki de çevresindeki huzuru bekliyor ya da düşünüyor. Sağda, daha koyu renk tonlarında giyinmiş oturan bir figür görülüyor, dinleniyor gibi görünüyor ve bu, ikisi arasında bir arkadaşlık olduğu izlenimini veriyor, ancak faaliyetleri yalnız başına.

Doğal renk paleti, dünyevi tonlarla - kahverengiler ve yeşiller - uyum içinde örülürken, yukarıdaki gökyüzü yumuşak, açık bir mavi tonuna sahip, hafif bulutlarla süslenmiş, biraz hareket hissi veriyor. Figürlerin arkasındaki mütevazı ahşap ev, sahneye karakter katan bir öğe. Basit yapısı, kırsal yaşam hikâyesi ile doğanın durgunluğuna karşıtlık oluşturuyor. Bu sanat eseri, izleyicinin ruhunda yankılanıyor ve 19. yüzyıl Norveç'inin daha huzurlu bir dönemine dair bir pencere açıyor. Munch, ifadeci tarzıyla tanınan bir sanatçı olarak, burada daha ölçülü bir dokunuş kullanarak, sahnenin özündeki güzelliğin yalnızlık, bağlantı ve kırsal yaşamın sadeliği hakkında yüksek sesle konuşmasına izin veriyor.