Ten spokojny obraz krajobrazowy wywołuje uczucie spokoju i nostalgii, uchwycając moment w naturze, który wydaje się zarówno intymny, jak i rozległy. Na pierwszym planie widzimy wijącą się drogę ziemną, która prowadzi wzrok ku odległym wzgórzom. Po lewej stronie dostrzegamy samotną kobietę, owiniętą w żywy czerwony płaszcz, z trzymanym w ręku małym koszykiem. Jej postura jest zamyślona; być może czeka lub rozmyśla nad otaczającą ją spokojem. Po prawej stronie zwraca się do nas siedząca postać, ubrana w ciemniejsze kolory, która wydaje się odpoczywać, sugerując jakaś więź między dwiema osobami, pomimo ich indywidualnych uczynków.

Naturalna paleta barw dominuje w ziemistych odcieniach — brązów i zieleni, zatopionych w harmonii, podczas gdy nad nimi rozpościera się miękkie, jasnoniebieskie niebo zdobione delikatnymi chmurami, które sugerują łagodny ruch. Skromny drewniany dom za postaciami dodaje charakteru, jego prosta struktura kontrastuje z narracją życia wiejskiego i spokojem natury. To dzieło sztuki rezonuje z psychiką widza, służąc jako okno na spokojniejszy czas, nasączone kontekstem historycznym Norwegii z XIX wieku. Munch, znany ze swojego ekspresjonistycznego stylu, w tym przypadku stosuje bardziej powściągliwe podejście, pozwalając wrodzonej urodzie sceny mówić wiele o samotności, związku i prostocie życia wiejskiego.