Σε αυτό το έργο, ο θεατής μεταφέρεται σε έναν ήσυχο, καμπυλωτό δρόμο περιτριγυρισμένο από πλούσια δέντρα και τις ψίθυρους της φύσης. Η σύνθεση καθοδηγεί το βλέμμα κατά μήκος του μονοπατιού, προσκαλώντας σε ένα ταξίδι στις βάθη αυτής της ήρεμης σκηνής. Η χαρακτηριστική τεχνική της πινελιάς του Βαν Γκογκ είναι προφανής, με εκφραστικά, σπειροειδή χτυπήματα που συλλαμβάνουν την κίνηση των φύλλων και την ψιθυριστή φωνή των κλαδιών; οι περιγράμματα των δέντρων, που αποτυπώνονται με γρήγορες πινελιές, ανακλούν τις οργανικές μορφές της φυλλώματος τους. Η εικόνα φαίνεται ζωντανή, όπως αν ο θεατής μπορούσε σχεδόν να ακούσει τους ήχους του ανέμου που διαπερνούν το πυκνό πράσινο.

Η μετρημένη παλέτα χρωμάτων, που κυριαρχείται από γήινους καφέ και ήπιους πράσινους τόνους, δημιουργεί μια αρμονική ατμόσφαιρα, αντηχώντας με τη ζεστασιά του φωτός της αργά το απόγευμα. Η στρατηγική τοποθέτηση των πιο σκούρων τόνων αντισταθμίζεται με τα πιο ανοιχτά, αυξάνοντας το βάθος του τοπίου. Αυτή η αλληλεπίδραση φωτός και σκιάς προκαλεί μια αίσθηση νοσταλγίας και ενδοσκόπησης, μεταφέροντας κάποιον σε μια ήρεμη στιγμή στη φύση—όπου ο ήχος της καθημερινής ζωής εξαφανίζεται στο παρασκήνιο και η σιωπή της σκέψης επικρατεί. Ιστορικά, αυτό το κομμάτι αντικατοπτρίζει την εσωτερική αναστάτωσή του Βαν Γκογκ και την επιθυμία του για ειρήνη, καθιστώντας το όχι μόνο απεικόνιση μίας τοποθεσίας αλλά και ένα συναισθηματικό τοπίο που αντηχεί με τον θεατή.