In dit kunstwerk wordt de kijker meegenomen naar een rustige, kronkelige weg omringd door weelderige bomen en de fluisteringen van de natuur. De compositie leidt de blik langs het pad en nodigt uit tot een reis naar de diepten van deze serene scène. Van Gogh's kenmerkende penseeltechnieken zijn duidelijk, met expressieve, spiraalvormige streken die de beweging van de bladeren en het geritsel van de takken vastleggen; de omtrekken van de bomen, weergegeven met snelle streken, weerspiegelen de organische vormen van hun loof. Het beeld voelt levendig, alsof de toeschouwer bijna het zachte gefluister van de wind kan horen dat door de dichte begroeiing waait.

Het gematigde kleurenpalet, gedomineerd door aardse bruintinten en zachte groentinten, creëert een harmonieuze sfeer die weerklinkt met de warmte van het late middaglicht. De strategische plaatsing van donkere tinten contrasteert met lichtere tonen en vergroot de diepte van het landschap. Deze interactie van licht en schaduw roept een gevoel van nostalgie en zelfreflectie op, en brengt je naar een rustig moment in de natuur—waar het gedruis van het dagelijks leven in de achtergrond vervaagt en een contemplatieve rust de overhand krijgt. Historisch gezien weerspiegelt dit stuk Van Gogh's innerlijke onrust en zijn zoektocht naar vrede, waardoor het niet alleen een weergave van een plaats is, maar ook een emotioneel landschap dat weerklinkt met de kijker.