Het werk is een landschapschilderij dat de toeschouwer meeneemt naar een serene maar toch enigszins vreemde wereld. Hoge bomen, slank en uitgestrekt, staan als wachters voorgedragen tegen een onstuimige lucht; hun donkere silhouetten contrasteren scherp met de helderder, dansende wolken erboven; het tafereel straalt een schemerige sfeer uit waarin schaduwen spelen op de wateroppervlakte. Als je lang genoeg blijft staan, kun je bijna de gefluisterde verhalen van het bos voorstellen die gedreven worden door de zachte golven. Het contrast tussen de donkere bomen en het fonkelende water vangt zowel licht als schaduw, waardoor het een diepte krijgt die de blik naar zich toe trekt.

Bovendien is de kleurenpalet rijk maar subtiel, vergelijkbaar met een aquarelwas—een mix van diepe blauwen, rokerige grijs- en schemerige tinten die een dromerige sfeer creëren. De gedempte tonen roepen een gevoel van diepe melancholie op en bieden tegelijkertijd kalmte; ze nodigen je uit tot reflectie terwijl je naar het rustige water kijkt, dat het drama erboven weerspiegelt. Ook de historische context kan niet worden vergeten—geschilderd in 1883, tijdens een periode waarin landschappen steeds meer emotionele diepgang begonnen uit te drukken in plaats van slechts te vertegenwoordigen, is dit werk een getuigenis van die evolutie in de artistieke benadering.