Το έργο είναι ένα τοπίο που μαγεύει με την ανατριχιαστική του ομορφιά και μεταφέρει τον θεατή σε έναν κόσμο ήσυχο αλλά ελαφρώς παράξενο. Οι ψηλοί κορμοί των δέντρων, αδύνατοι και επιμήκεις, στέκονται όπως οι φρουροί ενάντια σε μια φουρτουνιασμένη ουρανό, οι σκοτεινές τους σιλουέτες αντιπαραβάλλονται έντονα με τα πιο φωτεινά, χορευτικά σύννεφα που κρέμονται πάνω τους· η σκηνή εκπέμπει μια ατμόσφαιρα λυκόφωτος, όπου οι σκιές παίζουν στην επιφάνεια του νερού. Αν σταθείτε αρκετά καιρό, σχεδόν μπορείτε να φανταστείτε τις ψιθυριστές ιστορίες του δάσους που μεταφέρονται από τις απαλές κυμματιστές του. Η αντίθεση μεταξύ των σκοτεινών δέντρων και του λαμπερού νερού αιχμαλωτίζει τόσο το φως όσο και τη σκιά, προσδίδοντας στην σύνθεση βάθος που προσελκύει το βλέμμα του θεατή.

Επιπλέον, η παλέτα χρωμάτων είναι πλούσια αλλά και απαλή, θυμίζοντας ένα πλύσιμο ακουαρέλας—ένα μείγμα βαθιών μπλε, καπνιστών γκρι και ψυχών του λυκόφωτος που δημιουργεί μια ονειρική ατμόσφαιρα. Οι ήσυχοι τόνοι εγείρουν μια βαθιά αίσθηση μελαγχολίας, προσκαλώντας τον θεατή σε σκέψη καθώς παρακολουθεί το ήρεμο νερό, που αντικατοπτρίζει τη δραματικότητα από πάνω. Αντιστοίχως, το ιστορικό πλαίσιο δεν μπορεί να παραβλεφθεί—δημιουργημένο το 1883, σε μια εποχή που τα τοπία άρχισαν να ενσωματώνουν συναισθηματικό βάθος και όχι απλά απεικονίστική είτε η συγκεκριμένη θέση αυτή είναι, αυτό το κομμάτι είναι μια μαρτυρία της εξέλιξης αυτής της καλλιτεχνικής προοπτικής.