Bu duygu yüklü peyzaj, sakin bir göl kenarında yalnız bir çoban kadının, yemyeşil doğa içinde ineğine baktığı huzurlu kırsal hayatı yansıtıyor. Kompozisyon, sağdaki görkemli ağaçların etrafında şekillenmiş; yaprakların dokusu hassas ve neredeyse empresyonist bir dokunuşla betimlenerek izleyicinin gözünü yukarıya çekiyor. Yumuşak kıvrımlı patika küçük figür ve hayvana doğru ilerleyerek insanoğlunun doğayla bağını nazikçe vurguluyor. Toprak yeşillerinin ve kahverengilerinin pastel tonları, gökyüzünün mavi ve beyaz tonlarıyla yumuşak bir kontrast yaratıyor; sahneye hem ferah hem de naif bir erken sonbahar ya da geç yaz havası katıyor.

Sanatçının tekniği ayrıntılara gerçekçi bir titizlikle yaklaşırken, ışık ve atmosferin geçiciliğini anımsatan yumuşaklıkla birleşerek Barbizon okulunun doğallık ve sade manzaralara olan sevgisini çağrıştırıyor. Kadın ve hayvan arasındaki samimi etkileşimden yayılan duygusal sıcaklık, basitlik ve pastoral huzur hissi uyandırıyor. Bu tablo, 19. yüzyıl sonunda sanayileşmenin kırsal gelenekleri dönüştürdüğü bir dönemde, kaybolmakta olan bir yaşam tarzının dokunaklı bir anısını sunuyor.