Bu büyüleyici eser, bizi Vincent'in odasından görünen bir marangoz atölyesinin huzurlu bir sahnesine götürüyor. Kompozisyon, sıcak altın tonlarında banyo edilmiş geniş bir kırsal manzarada açılıyor ve akşam üzeri güneşini çağrıştırıyor. Yumuşak eğimli çatılara sahip kırsal yapılar, huzurlu bir sadelik hissi uyandırıyor ve bize içerdeki hayat ve emeği hayal etmeye davet ediyor. Etkinliklerin ilginç bir karışımı var; iş başındaki figürleri görüyoruz—bazıları marangozluk yaparken, diğerleri dışarıda çamaşır asıyor, sıkı bir toplulukta günlük yaşamın ritmini ince bir şekilde aktarıyor.

Sanatçının renk kullanımı özellikle çarpıcı. Toprak tonları baskın, yumuşak sarı ve donuk yeşil tonlarıyla harmanlanmış ve gökyüzünün hafif turuncu örtüsü ile uyum içinde. Bu toprak paleti sadece peyzajın fizikilliğini değil, aynı zamanda sahneye sıcaklık katıyor, evin konforunu ve paylaşılan işin dostluğunu çağrıştırıyor. Fırça darbeleri ifadelerle dolu, her figür ve yapı içine hayat üflüyor, genel kompozisyon ise dengeli kalarak izleyicinin gözünü sahne boyunca doğal bir şekilde yönlendiriyor. 19. yüzyılın sonlarındaki kırsal yaşamın basitliği ve emek ile duygusal bir bağ hissetmemek elde değil; bu, Van Gogh'un çokça takdir ettiği zanaat ve topluluk ruhuna derin bir şükran duygusu yansıtıyor.