Bu büyüleyici sahnede, izleyici kendini canlı renklerle ve patlayan ışıkla dolu bir bahçeye çekilmiş buluyor, bu da Renoir'ın coşkulu tarzının bir karakteristik özelliği. Yumuşak fırça darbeleriyle boyanan yol, kırmızı, pembe, sarı ve beyaz renklerde patlayan canlı çiçeklerin ardında zarif bir şekilde kıvrılıyor; doğanın güzelliğinin bir kolajını yaratıyor. Patikanın etrafını saran yeşillikler, başımızın üstünde bir çatıdır; lekeli ışıkla dans eden bir tente oluşturarak izleyiciye bir samimiyet ve huzur hissi veriyor. Gölgelerle kaplı bir figür, sessizce yürüyerek bu ideal cennette dolaşırken düşündükleri hakkında merak etmemizi sağlıyor.

Kompozisyon, çiçeklerin vahşi güzelliği ile sakin bir yol arasında bir denge kuruyor. Her fırça darbesi yaşamla dolup taşıyor gibi görünüyor; renkler derinlik oluşturmak için katman katman eklenmiş. Ağaçların canlı yeşilleri, göz alıcı çiçeklerle harika bir tezat oluşturuyor ve neredeyse müzikal bir ritim oluşturuyor; yaprakların nazik hışırtısını ve rüzgarın fısıldışını duyuyoruz. Bu eser, zamanı yakalayan bir anı kapsıyor ve izlenimcilik tarihsel bağlamında yankı buluyor; sanatçılar anlık ve ışık ile atmosfer hissiyatlarını yakalamaya çalışıyorlardı. Görsel bir kaçışın yanı sıra, hayatın güzelliği ve geçiciliği hatırlatmasını sağlıyor, bizi bu bahçeye davet ederek kollarında kaybolmaya yönlendiriyor.