Bu büyüleyici eserde, güneşli bir çayırın sakin kollarıyla karşılanıyoruz; burada genç bir kadın, hafif bir rüzgarda yavaşça dalgalanan canlı yabani çiçeklerin arasında uzanmaktadır. Onun, etrafında açan güzelliklerle birleşiyormuş gibi görünen narin beyaz bir elbise giymesi, huzurlu bir varlık olarak bizlere sunuluyor; belki de bir kitabın sayfalarına dalmış, doğanın kollarında sükun buluyor. Çiçeklerle süslenmiş şapkası, etrafındaki geniş alanın doğal güzelliğini yansıtıyor ve konu ile onun resmedildiği çevre arasında uyumlu bir denge sağlıyor. Monet'nin fırça dokunuşları enerjik ancak nazık, her fırça darbesi tuvali dolduran otlar ve çiçeklerin canlı dansını kutluyor; bu, durup düşünmek için bir davet gibidir.

Kompozisyon titizlikle tasarlanmış, bizi sahneye çekerken manzaranın büyüklüğünü de hissetmemize olanak tanıyor. Şemsiye - karmaşık bir yeşil aksesuar - okurumuzun üzerine lekeli gölgeler düşürerek ona zarafet katıyor ve onun hem doğa ile hem de zarif bir dinlenme ile olan bağlantısını vurguluyor. Monet ustalıkla yeşilin zengin tonları ve çiçek renginin dokunuşlarıyla dolu bir palet kullanarak, yaz gününün geçici büyüsünü yakalıyor; neredeyse arıların yumuşak vızıltısını ve yaprakların hışırtısını duyabiliyoruz. Bu eser yalnızca bir anı temsil etmiyor; bizi deneyimlemeye davet ediyor; güneşin sıcaklığını, çiçeklerin kokusunu ve sahneyi saran sakinliği hissetmemizi sağlıyor ve bu da bizde o tembel yaz öğleden sonralarını özlemeye yol açıyor. Önemi sadece doğanın tasvirinde değil, aynı zamanda yaşamın sunduğu hızlıca geçip giden sevinç ve huzur anlarını kutlamasında yatıyor.