Bu 1911 tarihli büyüleyici manzarada, izleyici rüya gibi bir sahneye karşılanıyor; hem canlılık hem de huzur yayıyor. Dalgalı fırça darbeleri ve dönen renkler, yaprakların hafif bir rüzgarda dans ediyormuş gibi hissettirdiği bir hareket hissi yaratıyor. Manzarada bolca yeşil öne çıkarken, yumuşak pembeler ve sıcak sarılarla kesiliyor, güneşli bir öğleden sonrayı çağrıştırıyor. Sanatçının fırça çalışması kendiliğinden ama dikkatli bir şekilde görünüyor, doğanın geçici özünü yakalıyor ve daha yakından incelenmesi için davet ediyor. Uzakta ince bir şekilde bir figür duruyor; belki de bu resmedilmiş cennette kaybolmuş bir gezgin—insanlığın doğal dünya ile olan hassas bağlantısının bir hatırlatıcısı.

Renoir’ın paletinde belirgin bir duygusal yankı var; renkler yalnızca tasvir etmekle kalmaz, nostalji ve huzur duygularını uyandırır. Renk tonlarının birleşimi hemen hemen eterik bir kalite yaratıyor; yukarıdaki gökyüzü, narin mavi ve beyaz tonlarıyla boyanmış, öğleden sonrasındaki bulutların bir sonraki yolculuklarını düşüneceği hikayeleri anlatıyor. Tarihsel açıdan, bu eser izlenimci hareketin ışık ve atmosfer üzerindeki ilgisini yansıtırken, manzaralara daha samimi ve kişisel bir yaklaşımı da gösteriyor. Renk, kompozisyon ve duygusal ağırlığın birleşimi bu resmi yaşamın çeşitli biçimlerini kutlayan zamansız bir eser haline getiriyor.