Σε αυτήν την αιχμαλωτιστική σκηνή, δύο λουόμενοι ξαπλώνουν ήρεμα σε μια καταπράσινη πλαγιά, περιβαλλόμενοι από πυκνό σύνολο ψηλών δέντρων κάτω από έναν απαλά συννεφιασμένο ουρανό. Οι πινελιές του καλλιτέχνη χορεύουν στον καμβά, ενώ συνδυάζουν φυσικούς τόνους με μια τρυφερή, σχεδόν μελαγχολική ατμόσφαιρα. Οι φιγούρες, διακριτικές και ενσωματωμένες στο τοπίο, αποπνέουν μια διαχρονική γαλήνη, προσκαλώντας τον θεατή να σταματήσει και να φανταστεί τους απαλούς ψιθύρους των φύλλων και τον μακρινό ήχο του νερού. Οι σκιές και το φως αλληλεπιδρούν με λεπτότητα, αναδεικνύοντας όχι μόνο τον πλούτο του φυλλώματος αλλά και την οικειότητα αυτής της απομονωμένης στιγμής στη φύση.

Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια αρμονική παλέτα από απαλά πράσινα, καφέ και γκρι, διακοσμημένη με τις φιγούρες σε αποχρώσεις δέρματος που τραβούν ευγενικά το βλέμμα χωρίς να διαταράσσουν τον ήρεμο ρυθμό. Η σύνθεση καθοδηγεί το βλέμμα φυσικά από το χορτώδες προσκήνιο προς το πυκνό δάσος και μετά προς τον ουρανό, δημιουργώντας ένα δυναμικό αλλά ισορροπημένο οπτικό ταξίδι. Το έργο αυτό αποπνέει μια λεπτή ρομαντική ευαισθησία· ο σεβασμός προς τη φύση και η απλή ανθρώπινη παρουσία παρουσιάζονται χωρίς μεγαλοπρέπεια ή δράμα, προσφέροντας μια ήρεμη συναισθηματική αντήχηση στην φαντασία του θεατή.