Het kunstwerk dompelt de kijker onder in een emotioneel landschap dat weerklank vindt in de chaos van de menselijke ervaring. De centrale figuur, met zijn spookachtige gelaat en zijn mond open in een doordringende schreeuw, staat op een brug, schijnbaar op het randje van wanhoop, omgeven door draaiende, levendige kleuren die de innerlijke onrust weerspiegelen. De achtergrond toont een overdreven zonsondergang, waar brandende oranje en diepe blauwen samenkomen - een tumultueuze zee die zowel de majesteit als de bedreiging van de natuur weerspiegelt.

Dit stuk maakt meesterlijk gebruik van gedurfde penseelstreken, waardoor een dynamische textuur ontstaat die het gevoel van beweging en energie in de scène versterkt. De compositie is zorgvuldig georkestreerd, met de kronkelige lijnen van de brug die de blik naar de horizon leiden, waar boten vredig drijven, in scherp contrast met de ellende van de figuur. Emotioneel geladen roept het gevoelens van angst en vervreemding op, en nodigt uit om de diepten van existentiële angst te verkennen, echoënd van de modernistische angsten aan het begin van de 20e eeuw. De genialiteit van Munch ligt niet alleen in zijn technische uitvoering, maar ook in zijn diepe vermogen om onze collectieve angsten te reflecteren, waardoor dit werk een tijdloze verkenning van de menselijke psychologie wordt.