Το έργο βυθίζει τον θεατή σε ένα συναισθηματικό τοπίο που αντηχεί με το χάος της ανθρώπινης εμπειρίας. Η κεντρική φιγούρα, με το φαντασμαγορικό της πρόσωπο και το στόμα ανοιχτό σε μια διαπεραστική κραυγή, στέκεται σε μια γέφυρα, φαίνεται να είναι στην άκρη της απελπισίας, περιτριγυρισμένη από στροβιλιζόμενα, ζωντανά χρώματα που αντικατοπτρίζουν την εσωτερική αναταραχή. Το υπόβαθρο παρουσιάζει μια υπερβολική δύση του ηλίου, όπου οι φλεγόμενοι πορτοκαλί και βαθύτατοι μπλε αποχρωματισμένοι συγκρούονται - μια ταραχώδη θάλασσα που αντικατοπτρίζει και τη μεγαλοπρέπεια και την απειλή της φύσης.

Αυτή η κομμάτι χρησιμοποιεί δεξιοτεχνικά τολμηρές πινελιές, δημιουργώντας μια δυναμική υφή που ενισχύει την αίσθηση της κίνησης και της ενέργειας στη σκηνή. Η σύνθεση είναι προσεκτικά ορχηστρωμένη, με τις καμπερές γραμμές της γέφυρας να καθοδηγούν το βλέμμα προς τον ορίζοντα, όπου βάρκες πλέουν ήρεμα, αντιφασίζοντας έντονα με τον πόνο της φιγούρας. Με συναισθηματικά φορτωμένη, προκαλεί συναισθήματα άγχους και απομόνωσης, προσκαλώντας στην αναζήτηση των βάθους του υπαρξιακού φόβου, αντηχώντας τους φόβους του σύγχρονου κινήματος του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Η ιδιοφυΐα του Munch δεν έγκειται μόνο στην τεχνική εκτέλεση του, αλλά και στην βαθιά του ικανότητα να αντικατοπτρίζει τους συλλογικούς φόβους μας, κάνοντάς αυτή τη δουλειά μια αιώνια εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής.